بار اول بامعذرت خواهی...باردوم باگریه...

بارسوم با شکستن غرورت نگهش میداری ولی بارچهارم...

دیگه نه نمیشه نبایدکاری بکنی...

چون حتی اگه بمونه بازموقتیه...

یعنی کسی که دلش باتونباشه وبخواد بره،میره بفهم،

پس فقط بروکناروبهش بگو:

خداحافظ

دقیقا نمی‌دونم کجایِ یک رابطه باید دل رو به دریا زد

نمی‌دونم مناسب‌ترین حرف ،

مناسب‌ترین حرکت کی باید باشه

ولی‌ میدونم ، جلوی اتفاق رو نباید گرفت

گاهی‌ هم بهتره اتفاق رو جلو بیندازی

مثلاً وقت رفتنت که می‌شه

یکباره برگردی بگی‌ دلم نمیخواد برم

وقت رفتنش که می‌شه

دستش رو بگیری بگی‌ دلم نمیخواد بری

وقتی‌ یکی‌ بهت میگه پیشم بمون

درنگ نکن ... پیشش بمون

وقتی‌ دلت می‌خواد پیشش بمونی‌ ... غرور نداشته باشی

دست‌هات رو حلقه کن دورش

بگو ... دوستت دارم ... دلم می‌خواد پیشت بمونم

بگذار اتفاقِ دوست داشتن هر چه زودتر بیفته ...

شاید نسلِ ما وقتِ زیادی برای عشق ورزیدن نداشته باشه . . !!!

خبر از من داری؟…

خبر از دلتنگی های من چطور؟

و آن پروانه های شادی که در نگاهم بودند…

خبرش رسیده که مرده اند؟

هیچ سراغ دلم را میگیری؟

کسی خبر داده که آب رفته ام از خستگی؟

مچاله ام از دلتنگی؟

آه… که هیچ کلاغی نساختیم میان هم

وجدانت راحت…

خبرهای من به تو نمی رسد…

عاقبت به این نتیجه میرسیم که حضورِ بعضی‌ انسانها در

زندگی ما آنقدر پوچ و بی‌ معنا بوده که جای خالی‌ آنها را

 فقط همین نبودنشان پر میکند !

گاهی سخت می شود …
 

دوستش داری و نمی داند
    

دوستش داری و نمی خواهد 

دوستش داری و نمی آید
  

دوستش داری و سهم تو از بودنش
  

فقط تصویری است رویایی در سرزمین خیالت
  

دوستش داری و سهم تو
  

از این همه ، تنهایی است ....

یه وقتایی،
یه حرفایی،
چنان آتیشت میزنه
که دوست داری فریاد بزنی،
ولی نمیتونی!
دوست داری اشک بریزی،
ولی نمیتونی!
حتی دیگه نفس کشیدنم برات سخت میشه!
تمام وجودت میشه بغضی که نمیترکه،
به این میگن
“درد بی درمون”

زمانی فراموشت میکنم که بالای سنگ قبرم

با افسوس بگویی کاش زنده بودی

لنگر عشق زدم بر دل طوفانی تو

تکیه گاهم شده است ساحل بارانی تو

در گلستان وجودم گل زیبای منی

نازنینم چه بگویم که تو در قلب منی

” يـــــاد تـــــو ”
حــــــس قشنـــــــگی ست
كــــه در ”” دل ”” دارم
چــه تــو بــاشــی ؛ چــه نبــاشـی
نــــگهش مــــی دارم ...!

زندگی کردیم اما باختیم ، کاخ خود را روی آبی ساختیم

لمس باید کرد این اندوه را ، با کمر باید کشید این کوه را

زندگی را با همین غم ها خوشست...

با همین بیش و همین کم ها خوش است...

باختیمو هیچ شاکی نیستیم

بر زمین خوردیمو خاکی نیستیم